આરો - જયશ્રી પટેલ

સ્નેહભાવથી ભીંજાયું મન,

હૃદયે વસ્યાં પ્રીતનાં ઝરણાં,

સમણું જોતા બંધ નયનોએ

સ્વીકાર્યો પ્રેમ તણો ભાસ,

જીવ જીવથી ભળ્યાં હૈયાં,

હું ને ભૂલી વીંટળાયાં અમે,

જીવવું છે બસ હવે સ્વ કાજ

વીણી લઈ પ્રેમમાં અસ્તિત્વ જ,

સ્વાર્થ મઢ્યો સર્વેમાં તો શોધું

આમાં સાચું કોણ જે આપણું,

જગત તો જુઠ્ઠાનું માને ત્યાં તો

છે ક્યાં સત્ય આચરનારું કોઈ,

જીવનનાં તાણાંવાણાં પડ્યાં 

નબળા થઈ ઉલટ પલટ પાસું,

માનવી માનવીએ અલગ સોચ,

ત્યાં ક્યાં ગાવું ગાણું સાચનું ?

જીવનભર છે મોહમાયાનાં ભાર

આમાં ક્યાં જઈ સાથે ભરમાવું ?

મન પર રાજ કરે છે ઈન્દ્રિયો ને

ત્યાં અંતરમન ક્યાં ઢંઢોળવું?

દોહ્યલું જીવતર ના સહેવાયું

વીંટળાયાં વેરઝેરનાં ભુજંગો,

ભેગા મળી કરવાં કાર્યો ત્યાં

‘પણ’લઈ માનવતાને શોંભાવીએ.

જાગ્યા ત્યાંથી કરવા ’શ્રી’ ગણેશ,

હરિ વિના ક્યાં છે હવે કોઈ આરો?

*જયશ્રી પટેલ*

  *૨૩/૯/૨૩*

*આ મારી મૌલિક રચના છે*